Sceptisch

 Gaan we nu weer even terug naar de tijd waarin het allemaal begon. De tijd dat ik nog min of meer een onbeschreven mooie blanco bladzijde was. De tijd dat ik nog een prachtig mooi slank lijf had, weelderig mooie dikke blonde haren en de liefste glimlach die je je maar kunt bedenken. Ogenschijnlijk kwetsbaar ja, dat ook. Maar juist vanwege mijn openhartigheid was ik ook helemaal niet kwetsbaar. Misschien was het zelfs wel zo dat ik in de tijd veel meer durfde te zeggen dan later in mijn leven. Wie zal het zeggen. De onbevangenheid van de jeugd...zoiets? 

Je wist het allemaal nog niet. Je was compleet nieuw in de grote gekkenhuis dat gezondheidszorg heet. In die tijd stonden de mensen nog per rolstoel in de rij voor het toilet, omdat de incontinentiematerialen nog lang niet zo goed waren als ze tegenwoordig zijn. 

Een onbeschreven blad was ik, ja. En toch had ik anderzijds al echt een goede basis meegekregen van die twee jaren theorie aan de hbo-verpleegkunde. Het was af en toe best een rommeltje op die school, met nu en dan leerkrachten die teveel in de jaren '70 waren blijven hangen, als je het mij vraagt. Maar op de keeper beschouwd was die opleiding linksom of rechtsom toch echt wel mijn basis voor het leven. Dat het maar gezegd is! 

Ik trok volledig mijn eigen plan in het verrichten van goede daden, hierin ondersteund door die twee theorie-jaren aan de hbo-verpleegkunde. En eerlijk is eerlijk: op de in-service opleiding (de werken-en-leren-variant die toen nog zo heette) had ik het never nooit gered. Daar hadden ze me lachend nagewuifd van 'meisje, leuk geprobeerd, maar probeer het nog eens op de kunstacademie...daar ben je wellicht beter op je plek'. 

Dus ja. Kom ik daar op die afdeling en dat verpleeghuis met heel mijn hebben en houen van de hbo-verpleegkunde aanzetten...een prachtig, wel overdacht werkplan waar menigeen nog wel een puntje aan kan zuigen. 

Dus Conny en Tine keken elkaar samenzwerend aan, terwijl ik zorgvuldig het ene leerdoel na het andere leerdoel aan hun voorlas, uiteraard zonder taalfouten. Ik had hun het plan reeds een week eerder overhandigd maar ze hadden - zoals verwacht - overduidelijk hun huiswerk niet gemaakt, en het plan links laten liggen. 

In die tijd durfde ik het nog: gewoon te zeggen wat ik zag. Op dat moment. Later ben ik dat verleerd. Waren er talloze momenten waarop ik volledig over mij heen liet walsen. Niet wetende wat te zeggen. 

Maar toen...jong en fris en onbevangen...toen zei ik het nog gewoon en wel meteen. 

Ik keek even op van mijn leerplan en staarde de twee Birckenstock-dames aan, de één in een gehaakt roze vest over de zustersjurk, de ander in de roze variant. Ik haatte Birckenstock en ik haatte die vestjes: ze waren voor mij eigenlijk aanleiding om de neiging te krijgen hollend weg te lopen en nooit meer terug te komen. Maar dat deed ik natuurlijk niet. 

Goed. Na een ijzige stilte nam ik het woord. 

"Ik heb de indruk dat jullie er nogal sceptisch tegenover staan."

"Huh!? Wat is dat voor woord? Wat bedoel je?"

"Nou, sceptisch. Dat jullie er niet zoveel van moeten hebben: die leerdoelen van mij. Dat je er niet veel meer kunt."

"Septisch septisch...wat is dat...Tine, heb jij daar weleens van gehoord? Dan moeten we even het woordenboek erbij pakken hoor. Wij zijn niet zo hoog geschoold als jij wel bent."

Kijk, het grappige van alles was: ze waren helemaal niet echt onaardig tegen mij. Ze keken eigenlijk juist heel erg tegen mij op. Maar daar werden ze dan weer onzeker van. En ze konden niet anders dan maar zo lomp reageren. Ook die dingen zag ik wel. Maar ja. We moesten toch samen door een deur. Ik moest toch van hun het vak leren. En ik deed mijn best om duidelijk te maken dat ik hierin echt met twee linker handen stond. En dat ik hun hierin hartstikke hard nodig had. 

Maar dat is niet gelukt; dat ideaal was echt te hoog gegrepen.