Nachtkastje

Als je in een zorginstelling gaat wonen, dan wordt de hele inboedel van je huis in een nachtkastje gepropt. Dat was één van de eerste dingen die ik leerde op de hbo-verpleegkunde: om daar eens goed bij stil te staan. Wat dat met een mens doet. 

Ik heb destijds blijkbaar zo goed opgelet bij dat hoorcollege, dat de gedachte altijd weer voorbij komt als ik zo'n stereotype nachtkastje tegenkom in een zorginstelling. 

Ze zien er nog steeds hetzelfde uit: alleen dan in een nieuw jasje. Maar nog steeds heb je die handige uitschuiftafel, die je vaak niet zonder slag of stoot uit kunt klappen, omdat je te snel wilt. En dat moet met beleid. Want de oudere mensen in de zorginstellingen zijn nu eenmaal niet zo snel meer. 

Het was mijn levensdoel, mijn missie: werken als verpleegkundige in de zorg. Het liefst mijn hele leven lang. Als mensen zeiden dat het zwaar was, dan werd ik boos. Ik wil dit. Punt. En wat nou 'zwaar'. 

Welnu. Met lange en korte onderbrekingen heb ik in de zorg gewerkt van 1988 tot 2019. Dat is toch een aardig tijdje! Het jaar 2019 was voor mij het 'afscheidsjaar': vanwege de onregelmatige diensten en ja...uiteindelijk toch 'te zwaar' heb ik de zorg met een voldaan gevoel achter mij gelaten. 

Ik wou toch nog wel heel graag mijn BIG-registratie voor de laatste keer verlengen, voor een periode van 5 jaar. Wetende, dat ik er nooit meer gebruik van zou maken. Maar goed: je bent verpleegkundige of je bent het niet!

Nou ja, en toen kwam het jaar 2020: Corona! Het was belangrijk om letterlijk mezelf te beschermen, en niet meer terug te keren naar de zorg. Dan zou ik achter elkaar mezelf veel teveel weggegeven hebben. Die dans ben ik ontsprongen! 

Inmiddels werk ik alweer een aantal jaren met veel plezier in de kinderopvang. Ook dat is natuurlijk 'zorg', maar wel echt wezenlijk anders! 

En dan komen er op een dag in één keer allemaal herinneringen naar boven, aan heel vroeger. Dat ik als 20-jarige voor het eerst dat verpleeghuis binnenstapte, waar mijn oma een aantal jaren ervoor overleden was. 

Dat ik maar één ding het allerliefste wilde: er zijn voor de mensen die zorg nodig hebben, het vak leren, begeleiden - verplegen - verzorgen...

Ik vertel je de verhalen van lang geleden, en van nog niet zo lang geleden. Elke herinnering is te waardevol om niet vergeten te worden. En dus schrijf ik het op!  

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Amputatie

  Waar te beginnen, ja!? Daar had mijn werkbegeleidster Conny wel een goed plannetje voor. Ze moet gedacht hebben nou, dat varkentje gaan we eens even flink wassen.  Op een stormachtige najaarsdag in 1988 meldde ik mij keurig op tijd op de afdeling waar mijn oma een aantal jaren ervoor afscheid genomen had van het leven. Hiermee had ik het gevoel dat ik een speciale band met deze afdeling zou hebben, maar niets bleek minder waar. Want de zusters aldaar hadden helemaal geen boodschap aan het verhaal over mijn oma. Werken zal je. Als je dat kunt, tenminste.  Ja, werken kan ik als geen ander. Als tuindersdochter was ik op mijn negende jaar al begonnen met werken, in de tuin van mijn vader: chrysanten knoppen. Ik was snel en handig, had overzicht en inzicht. Mijn moeder werkte ook vaak in de tuin. Dan ging ik eerder naar huis, en ging ik nog even snel als een witte tornado door het huis. Zodat het spik en span was als ze thuis kwam uit de tuin. Dat scheelde haar weer werk, in een gezin met
Meer lezen

Applaus

  In de tijd dat er een applaus was voor de zorgmedewerkers, die zich een slag in de rondte werkten in Corona-tijd, met gevaar voor eigen leven, zat ik op de bank uit te rusten van het veel te hard werken als wijkverpleegkundige bij Buurtzorg. Er was geen ruimte om mij schuldig te voelen dat ik niet mee werkte in de zorg, want daar was ik nu eenmaal niet fit genoeg voor: dat was wel overduidelijk.  Ik had meer dan genoeg beleefd, gegeven, ingeleverd...ik had al die jaren min of meer mezelf weggegeven aan ieder die er maar belang bij had, en ik had dat bij volle bewustzijn gedaan, omdat dit nu eenmaal in mijn aard zit.  Altijd vriendelijk, netjes, net een stapje harder doen, inlevend, luisterend waar anderen allang afgehaakt zijn...zo'n persoon was ik al die jaren. En ben ik eigenlijk nog steeds.  En toch heb ik er geen spijt van. Want als je zo bent, dan heb je zoveel blije en dankbare mensen om je heen...dat is een waar charme-offensief...en dat geeft je vleugels!  Wat hebben de z
Meer lezen

Niveau

  In de jaren '80 was de hbo-verpleegkunde nog best een nieuw verschijnsel in gezondheidszorgland. Zowel door de opleiding als door het werkveld werden wij wel een beetje als 'de elite' gezien. Maar, let wel: de elite met twee linker handjes!  Ik heb nooit begrepen waarom men in de zorg steeds praat over niveau's. Het is het gesprek van de dag: welk niveau ben jij? En wat mag je dan wel/niet betreffende verpleegtechnische handelingen? Dat gekke taakgerichte denken heb ik nooit begrepen.  Ik kom regelmatig op bezoek bij mijn hoogbejaarde ouders. Mijn vader verblijft in een huisje van begeleid wonen in een zorginstelling. Kan mij het schelen wat voor niveau de zusters zijn. Het is voor mij veel belangrijker dat ze een luisterend oor hebben, en echt oog hebben voor mijn vader en voor ons.  Maar goed, ik snap het wel. Want het is heel verantwoordelijk werk. Daar weet ik alles van. En dus moet je goed weten wat je niveau is, wat je wel en niet mag doen, of je nog voldoende e
Meer lezen